geçen hafta bir arkadaşımla telefonda konuşurken bana "eşim şimdi kuaförde. o geldikten sonra pakistan depreminde mağdur olanlara yardım için bankaya gidip 5 YTL yatıracağım" diyordu.
ben de "ya, ya... çok iyi edersin" demiştim.
bu konuşmayı yaptıktan sonraki gün de ben, çok sevdiğim kedim için (ismi aslan'dır ve dünyanın ennnn tatlı kedisidir) iki paket mama aldım ve tam 50 YTL verdim.
bazen insanın basireti bağlanıyor herhalde. hatırıma sonradan geldi: arkadaşımın eşi, kuaföre en az 20 YTL verecek. ne için? sadece saçlarının bakımı için.
pekâlâ ben 50 YTL'yi ne için verdim? kedimin karnı doysun diye.
pakistan'da deprem sebebiyle zor durumda olan yüzbinlerce insan için kaç kuruş yardım yaptım? 0 (yazıyla sıfır) lira.
kendi adıma üzüldüm.
dün bir arkadaşımın söylediği "ben yardım parasını bankaya yatıracağım. banka,
yardım paralarını günlerce repoda tutup, tomarla para kazanacak. daha sonra da lûtfen, ana parayı pakistan'a yollayacak. bu yüzden ben bankaya yatırmıyorum, elden yollayacağım" lafı da züğürt tesellisinden başka birşey değil.
acaba ben de züğürt tesellisi yapıp, kendimi avutsam mı? en azından bu yılki fitremi geciktirmeden verdim. evet, evet... ben de böyle diyerek teselli bulayım. eğer insan kendisini kandırmasa, deli olurmuş.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder